Ponownie zaglądamy do lubińskiego rynku i sprawdzamy, jak wyglądał na początku XX wieku i w latach 40. Jak co tydzień zapraszamy do obejrzenia starych pocztówek ze zdjęciami Lubina.
Wszystkie cztery pocztówki pochodzą ze zbiorów W. Wiszniowskiego. Opisy do nich jak zwykle przygotował Henryk Rusewicz.
Północno-wschodni narożnik rynku
Tak prezentował się od frontu hotel Pod Zielonym Drzewem w roku 1914. Oczekujące na podjeździe powozy i karoce mogą świadczyć, że z obłożeniem hotelowych miejsc pewnie nie było problemów.
Podczas walk o miasto w lutym 1945 roku hotel doznał poważnych uszkodzeń. Całkowitemu wypaleniu uległa wówczas więźba dachowa.
Ratusz
Kolejna pocztówka przedstawiająca lubiński ratusz, tym razem w latach 40. ubiegłego wieku. Budynek prezentował się wówczas estetycznie i dostojnie.
Po lewej stronie ratusza widać segment z podcieniami, a jeszcze bardziej na lewo widoczne są podcienia hotelu Pod Zielonym Drzewem.
Park im. Józefa Piłsudskiego
Fragment znanego lubińskiego parku im. Piłsudskiego przy obecnej ul. Niepodległości. Park założono na terenie położonym między starymi murami miejskimi, które dyskretnie ukryły się w bujnej zieleni, a byłą Wasserpromenade nad ukrytą obecnie pod ziemią rzeczką Zimnicą.
Jego założycielem był Hermann Marks, z którym w 1901 roku podpisano pierwszy kontrakt. Marks był wówczas głównym ogrodnikiem u hrabiego von Schmettow w jego posiadłości w Chróstniku. Pierwszym zrealizowanym projektem Marksa był park Schillera (Schiller Park), na którego terenie wybudowano w latach 70. ubiegłego wieku obecny szpital im. Jana Jonstona.
Marks był autorem wielu założeń ogrodowych i skwerów w przedwojennym Lubinie. W mieście sadzono także dużo różnych gatunków drzew, szczególnie kasztanowców i lip. Z tego też względu, w pewnym okresie Lubin nazywano miastem lip, a kasztanowa aleja (Kastanien Promenade) koło Wzgórza Zamkowego, zachowała się do dzisiaj.
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (mały kościół)
Widoczny na pocztówce kościół katolicki pw. Serca Pana Jezusa został wybudowany w latach 1900–1906, natomiast konsekracja i oddanie go do użytku nastąpiło dopiero w 1908 roku.
Po 1945 roku zachowano wezwanie patrona świątyni, dodając przymiotnik „Najświętszego”. Kościół został wpasowany w istniejący teren wraz z rosnącą tam grupą kilkunastu starych drzew (najczęściej były to drzewa lipowe).