Przez cztery dni zespoły z Polski i zagranicy rywalizować będą ze sobą w VI Memoriale im. Jerzego Klempela. Przedstawiamy Państwu postać tego wybitnego człowieka i zawodnika, który dla piłki ręcznej zrobił tak wiele.
Jerzy Klempel (ur. 23 kwietnia 1953 w Międzylesiu, zm. 28 maja 2004 we Wrocławiu) – polski piłkarz ręczny (prawy rozgrywający, bądź prawoskrzydłowy), trener i działacz sportowy. Reprezentant kraju, dwukrotny olimpijczyk (1976 i 1980). Zasłużony Mistrz Sportu (1987), odznaczony m.in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1976, 1982) i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Pseudonim boiskowy – "Kukuś".
Karierę sportową zaczynał w wieku 15 lat (1968) od tytułu mistrza Polski juniorów w hokeju na lodzie w barwach Odry Opole. Niespełna dwa lata później – za namową siostry (piłkarki ręcznej) oraz jej znajomych – trafił na trening szczypiornistów Gwardii Opole, prowadzony przez Edwarda Hylę – mimo, że wcześniej nie wykazywał większego zainteresowania tą dyscypliną sportu. Po kilku zajęciach zdecydował się jednak postawić na "handball". Po zaledwie roku od podjęcia treningów dostał szansę debiutu w meczu ligowym seniorów. Wiosną 1970 – mając niespełna 17 lat – zaliczył swój pierwszy występ w polskiej ekstraklasie. W dwumeczu przeciwko Pogoni Zabrze wystąpił w obydwu spotkaniach, zdobywając w nich łącznie 20 bramek (11 w sobotę i 9 w niedzielę). Po roku został zawodnikiem Śląska Wrocław, w którym występował przez ponad dekadę. To właśnie tutaj święcił swe największe triumfy, a okres jego gry dla "Wojskowych" przypadł na "złotą erę" w historii tego klubu – m.in. finał Pucharu Mistrzów 1978 (porażka 22:28 z SC Magdeburg) oraz 7 tytułów mistrza Polski z rzędu (1972-1978).
W 1982 po zakończeniu Mistrzostw Świata przeszedł do niemieckiego Frisch Auf Göppingen. W jego barwach trzykrotnie z rzędu zostawał królem strzelców Bundesligi – 1986 (233 bramki), 1987 (239 bramek), 1988 (198 bramek). W sezonie 1986/1987 uzyskał najwyższą średnią bramkową na mecz w historii niemieckiej ligi (9,19). 4 czerwca 1983, podczas meczu z TuS Hofweier (27:28) ustanowił swój najlepszy wynik w Bundeslidze, zdobywając 19 goli (16 z gry i tylko 3 z rzutów karnych). Wynik ten był jednocześnie, przez 26 lat, rekordem Bundesligi, pobitym 6 czerwca 2009 roku przez Stefana Schrödera, który zdobył 21 bramek[1]. Łącznie przez 9 sezonów rozegrał 153 spotkania, w których strzelił 1 189 bramek (786 z gry i 403 z rzutów karnych), co daje średnią 7,77 gola na mecz.
Zdobywca brązowego medalu olimpijskiego w 1976 (w 1980 wraz z reprezentacją na 7. miejscu). Trzykrotny uczestnik Mistrzostw Świata (brązowy medal w 1982; 4. miejsce w 1974; 6. miejsce w 1978), gdzie wystąpił łącznie w 19 spotkaniach, strzelając 105 bramek. Król strzelców turnieju olimpijskiego w Moskwie – 1980 (44 bramki) i Mistrzostw Świata w Danii – 1978 (47 bramek). Zaliczył 224 spotkania w reprezentacji narodowej (236 licząc z nieoficjalnymi), co jest rekordem kadry. Swą reprezentacyjną karierę zakończył w 1987 meczem przeciwko Szwecji w Opolu (selekcjonerem był wówczas Zenon Łakomy).
Najskuteczniejszy zawodnik w historii polskiej reprezentacji (brak danych odnośnie dokładnej liczby strzelonych goli – ok. 1 170), powszechnie uznawany za najwybitniejszego polskiego piłkarza ręcznego w dziejach i jednego z najwybitniejszych graczy na świecie (jako jedyny był aż 18 razy wybierany do składu "reprezentacji gwiazd" najważniejszych imprez).
Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował, jako trener – w Śląsku Wrocław i kadrze narodowej – oraz działacz sportowy (pod jego wodzą w 1997 klub ten po raz ostatni wygrał ligę). W 2003 z powodu problemów zdrowotnych zrezygnował z trenerki, zajął się natomiast zdobywaniem pieniędzy na funkcjonowanie klubu.
Ukończył technikum mechaniczne i studiował na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Żołnierz zawodowy (st. chor. sztab.). Żona (Barbara), jedno dziecko – syn (Bartosz).
Od 2004 roku w Dzierżoniowie na Dolnym Śląsku odbywa się dorocznie Memoriał im. Jerzego Klempela, w którym startują najlepsze polskie i zagraniczne drużyny szczypiorniaka.
Za wikipedia.pl