Po wakacjach wraca projekt Teatroteka. W lubińskim kinie Muza od 29 września będzie można obejrzeć przedstawienia wyprodukowane przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.
Ten projekt został niezwykle dobrze przyjęty przez lubińskich widzów, doceniających nowe zjawiska kulturalne. „Teatr na luzie”, jak to określił jeden z recenzentów. Teatr w kinie? Kino w teatrze? Nie warto szufladkować, warto zobaczyć.
Aktorstwo z najwyższej półki, ciekawa, współczesna dramaturgia, nietuzinkowe tematy, a przede wszystkim powiew świeżości w przestrzeni kultury. Prezentowane w kinie Muza przedstawienia zostały wyprodukowane przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach cyklu pod nazwą Teatroteka.
Ekranizacje tworzone przez młodych, często debiutujących twórców, przy wsparciu technologii i infrastruktury filmowej, pozwalają na realizację ciekawych, nowatorskich utworów.
Projekt Teatroteka jest współfinansowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Spektakle w ramach tego cyklu będą prezentowane w kinie Muza raz w miesiącu, począwszy od września. Bilety kosztują 20 zł.
A obejrzeć będzie można:
29.09 (niedziela) – „Zakład Doświadczalny Solidarność” (90 min.)
18.10 (piątek) – „Pradziady” (54 min.) / „Falowiec” (42 min.)
12.11 (wtorek) – „Wasza Wysokość” (52 min.) / „Alicja W Krainie Koszmarów” (54 min.)
5.01 (niedziela) – „Beauty” (65 min.) + w Klubie Pod Muzami herbata gratis z biletem
Szczegółowe informacje na temat projektu można znaleźć na stronie www.ckmuza.eu.
O spektaklach:
„Zakład Doświadczalny Solidarność” – 29.09 (niedziela)
Autor: Szymon Bogacz,
Reżyseria: Adam Sajnuk,
Obsada: Edyta Olszówka, Jolanta Olszewska, Grzegorz Małecki, Sławomira Łozińska, Tadeusz Chudecki, Agnieszka Przepiórska, Jerzy Łapiński, Jerzy Połoński, Cezary Studniak, Dorota Pomykała, Małgorzata Rożniatowska, Piotr Ligienza, Władysław Kowalski, Bartek Topa, Elżbieta Romanowska, Katarzyna Kwiatkowska, Tomasz Drabek, Hanna Wojak, Martyna Trawczyńska, Stanisław Brudny, Tomasz Nosiński, Wojciech Brzeziński, Anna Seniuk, Andrzej Makowiecki, Bartosz Adamczyk, Rafał Rutkowski, Ewa Worytkiewicz, Mateusz Banasiuk, Sonia Bohosiewicz, Agnieszka Bogdan, Marzena Trybała, Anna Smołowik, Bartosz Opania, Stanisław Banasiuk, Aleksandra Justa, Jakub Wons, Monika Mariotti
W sztuce, która znalazła się w finale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2012 roku, autor próbuje zmierzyć się z legendą Solidarności. Jej dzieje, od strajków sierpniowych, przez stan wojenny, wizytę papieską, aż po dzień dzisiejszy, poznajemy poprzez losy młodej dziewczyny, Grażyny, która po skończeniu studiów i wakacjach nad morzem w 1980 roku, podejmuje pracę w jednym z dolnośląskich zakładów, w którym zapisuje się do nowopowstałego związku. Ona sama, nie pojawia się jednak w sztuce i w widowisku. Z montażu wspomnień i komentarzy jej krewnych, przyjaciół i współpracowników powstaje portret młodej, uczciwej, pełnej wiary i oddania związkowi kobiety, która obserwując z bliska działaczy solidarnościowych, musi skonfrontować swój idealizm z dalekim od doskonałości życiem codziennym w organizacji. Autor daleki jest bowiem od idealizowania ludzi tworzących struktury związku niskiego i średniego szczebla. Grażyna dostrzega i musi pogodzić się ze smutnym faktem, że nie wszyscy działacze są ludźmi ideowymi, że często pod przykrywką solidarnościowych, wolnościowych haseł, realizują swe osobiste, przyziemne i nie zawsze uczciwe interesy. Dramat Bogacza stanowi przykład teatru epickiego, zdominowanego przez narrację poszczególnych postaci, które nie dialogują ze sobą wprost. Pojedyncze wypowiedzi, często ze sobą sprzeczne i polemiczne, jak w filmie dokumentalnym, skierowane wprost do kamery, tworzą barwną mozaikę różnorodnych poglądów i punktów widzenia, z których wyłania się niejednorodny, pełen niuansów i sprzeczności, niezakłamany obraz solidarnościowej społeczności.
„Pradziady” – 18.10 (piątek)
Autor: Wojciech Kuczok,
Reżyseria: Michał Zdunik,
Obsada: Masza Wągrocka, Łukasz Borkowski, Katarzyna Skarżanka, Tomira Kowalik, Mariusz Ochociński, Piotr Cyrwus, Agata Różycka, Natalia Łągiewczyk, Weronika Humaj, Anna Korzeniecka
Wojciech Kuczok w swym dramacie ostentacyjnie nawiązuje do Dziadów Mickiewicza i Wesela Wyspiańskiego, choć czyni to w sposób tyleż prześmiewczy, co ironiczny, nadając swej sztuce formę komediowo – groteskową. Współczesna, inteligencka, trzypokoleniowa polska rodzina, chętnie powołująca się na swe szlacheckie korzenie, zbiera się na kultywowanym raz w roku obrzędzie wywoływania duchów. Są to zazwyczaj duchy rodzinne, duchy przodków, na czele z duchem protoplasty rodu, pradziadem Oktawianem Alfonsem, pieszczotliwie nazywanym Ociem – Aciem. Doroczne święto obcowania z duchami rodzinnych antenatów ma być formą podtrzymania szczytnych tradycji, ma mieć też swoje dydaktyczno –wychowawcze znaczenie wobec, raczej niesfornych, najmłodszych członków rodziny. Cóż jednak wtedy, gdy zjawiające się duchy nie zawsze pasują do wyidealizowanych, rodzinnych przekazów? Kiedy wykazują cechy głęboko ludzkie, za to dalekie od tych propagowanych, jako wzór do naśladowania? W dodatku, tym razem, zjawią się duchy całkiem niepożądane i niezaproszone, czyniąc niemałe zawieszanie i sporą konsternację wśród domowników. Tekst „Pradziady” powstał na II Konkurs Dramaturgiczny STREFY KONTAKTU, organizowany przez Wrocławski Teatr Współczesny i Miasto Wrocław.
„Falowiec” – 18.10 (piątek)
Autor: Monika Milewska
Reżyseria: Jakub Pączek
Obsada: Janusz Chabior, Mariusz Jakus, Łukasz Simlat, Marta Malikowska, Andrzej Mastalerz, Magdalena Grąziowska, Grzegorz Mikołajczyk
Tytułowy „falowiec” to wybudowany w Gdańsku, jeden z najdłuższych w świecie, budynek mieszkalny. Budowany jako przykład nowoczesnej architektury PRL-u, stał się koszmarnym pomnikiem tego okresu. Główny inżynier, projektant gdańskiego falowca (w sztuce postać fikcyjna) mieszka w najstarszej części budynku. Właśnie spędza samotnie letni urlop w swoim mieszkaniu. Żona go opuściła i wyjechała z dwiema córkami do Niemiec Zachodnich. Któregoś dnia inżynier, nie mając specjalnie nic do roboty, wyrusza na przechadzkę po krętych ścieżkach mieszkaniowego labiryntu, który zaprojektował. Ze zdumieniem odkrywa, że w falowcu nieregularnie zatrzymuje się czas, że przypadkowo „zakrzywiając przestrzeń, zakrzywił czas”. Bohater odbywa więc podróż w przyszłość, wysłuchuje niekończących się narzekań i skarg sąsiadów na swoje dzieło, poznaje przy tym najnowszą historię ostatnich czterdziestu lat w Polsce. Staje się świadkiem najważniejszych wydarzeń tego okresu, choć sam jeszcze ich nie przeżył, bo w jego mieszkaniu jest wciąż rok 1975. Sztuka Moniki Milewskiej otrzymała wyróżnienie w konkursie zamkniętym na utwór dramatyczny dla TEATROTEKI, rozpisanym przez WFDiF oraz Stowarzyszenie ZAiKS w 2016 roku.
„Wasza Wysokość” – 12.11 (wtorek)
Autor: Anna Wakulik
Reżyseria: Agnieszka Smoczyńska
Obsada: Dorota Kolak, Jacek Romanowski, Agnieszka Żulewska, Krzysztof Czeczot, Kaya Kołodziejczyk
Podczas wyprawy na Kanczendzongę ginie młody chłopak. Towarzysząca mu Wanda tłumaczy na konferencji prasowej, jak do tego doszło. Jeden z uczestników pogrzebu, reżyser – dokumentalista, proponuje Wandzie powrót na Kanczendzongę – po ciało zaginionego alpinisty. Do wyprawy, z której ma powstać film, dołącza dziewczyna chłopaka, Anna oraz jej ojciec Jerzy, przyjaciel Wandy. Cała czwórka musi skonfrontować się nie tylko z surową naturą, ale i z własną, niełatwą, przeszłością. Sztuka inspirowana m.in. biografią Wandy Rutkiewicz znalazła się w finale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2014 roku.
„Alicja w krainie koszmarów” – 12.11 (wtorek)
Autor tekstu: Piotr Domalewski
Reżyseria: Piotr Domalewski
Obsada: Jowita Budnik, Anna Próchniak, Tomasz Dedek, Magdalena Schejbal, Filip Perkowski, Filip Pławiak
Alicja to dziewczynka, która w drodze do szkoły została porwana, a następnie przez ponad siedem lat przetrzymywana przez swego oprawcę w piwnicy o powierzchni pięciu metrów kwadratowych. Kiedy przez przypadek udaje jej się uciec i odzyskać wolność, jest już dojrzałą, młodą dziewczyną. Alicja próbuje zacząć nowe życie i w tym punkcie rozpoczyna się akcja sztuki. Bulwersująca opinię publiczną historia Alicji staje się natychmiast łakomym kąskiem dla mass mediów, cennym medialnym produktem, na którym można nieźle zarobić. Sama Alicja wpada w ręce przedsiębiorczego agenta, sygnuje książkę opisującą jej dramat, jest bohaterką telewizyjnych i prasowych reportaży. Nawet rodzice Alicji próbują przede wszystkim zarobić na tragedii córki, twierdząc, że są przecież także ofiarami jej porwania, a nowo poznany chłopak, deklarując bezinteresowną przyjaźń, w istocie pragnie u jej boku zrobić medialną karierę. To wszystko sprawia, że Alicja popada w głęboką depresję. Nie rozumie świata, który ją otacza i do którego trafiła, odzyskując wolność. Dochodzi do niej absurdalna świadomość, że w gruncie rzeczy najbliżsi zazdroszczą jej tragedii, która ją spotkała, bo ta – paradoksalnie – uczyniła z niej bogatą i sławną osobę, co jest w otaczającym ją świecie wyznacznikiem szczęścia.
„Beauty” – 5.01 (niedziela)
Autor: Iwona Kusiak
Reżyseria: Justyna Nowak
Obsada: Sonia Mietielica, Agnieszka Skrzypczak, Aleksandra Popławska, Dorota Pomykała, Katarzyna Herman
Główna bohaterka, uczestniczka programu telewizyjnego Piękność na piątek, wraca do rodzinnego domu i postanawia rozpocząć „nowe, lepsze życie”. Jej udział w programie i poddanie się serii operacji plastycznych na koszt stacji telewizyjnej, jest punktem wyjścia dla przedstawienia wielowątkowych historii: babki rywalizującej z nieznaną w rodzinie, być może wyimaginowaną, siostrą, matki mimowolnie rywalizującej z córkami, córek rywalizujących między sobą o wszystko. Metamorfoza Wioli wytrąca bohaterki z obojętnej codzienności, uruchamia ich skrywane słabości i obsesje. Panoramę charakterów uzupełnia owiana traumatyczną legendą postać ojca – niewidzianego od kilkudziesięciu lat. Sztuka porusza problem tożsamości zbudowanej z wypaczonych projekcji bliskich i kształtowanej przez potoczne oczekiwania. Opowiada o potrzebie wyjścia poza schemat „szczęśliwego życia” – jedynego i dobrego dla wszystkich. Dramat Beauty Iwony Kusiak posłużył do opowiedzenia w spektaklu historii wymykającej się konwencjom: chwilami surrealistycznej, czasem groteskowej, a niekiedy absurdalnej opowieści o instynktownej potrzebie bycia sobą.