Lata 70-te dla lubińskiego klubu tenisa stołowego były okresem, w którym klub dynamicznie rozwijał swój potencjał i odnotowywał swoje pierwsze sukcesy sportowe.
Oprócz rozpoczęcia szkolenia swoich wychowanków, w tym okresie do klubu dołączyło wielu znakomitych zawodników, którzy na fali rozwoju miasta oraz przemysłu górniczego w regionie Zagłębia Miedziowego upatrywali swoją przyszłość w klubie sportowym o wielkich aspiracjach. W tamtym czasie sekcja tenisa stołowego Zagłębia Lubin była wspierana głównie przez PBKRM „Częstochowa” Oddział w Lubinie, dzięki czemu mogła rozwijać się i realizować swoje cele sportowe bez obaw o swoją przyszłość w kolejnych nadchodzących sezonach.
W pierwszych latach treningi odbywały się w jednym z budynków KGHM przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie w tzw. kościółku (dawna kaplica), na zmianę z treningami sekcji bokserskiej Zagłębia. Od 1974 r. klub dysponował już własną halą sportową, zakupioną za 630 tys. złotych przez WKKFiT we Wrocławiu. Obiekt zlokalizowany był na terenach OSiR-u przy ul. Odrodzenia. W hali odbywały się treningi dla różnych grup zawodniczych kilka razy dziennie po wiele godzin, a podczas weekendów częstokroć organizowane były zawody, sparingi, zgrupowania oraz mecze ligowe, na które licznie przybywali mieszkańcy Lubina i okolic. Na co dzień sala “tętniła życiem” służąc wielu zawodnikom i zawodniczkom trenującym w klubie oraz goszcząc wielu znakomitych sportowców z całej Polski, którzy na tej sali rozgrywali swoje pojedynki (niekiedy przełomowe dla ich dalszej kariery sportowej) w turniejach organizowanych przez klub aż do 1995 roku.
Pierwszym znaczącym krokiem w walce o najwyższe cele na arenie ogólnopolskiej był awans ówczesnego zespołu Zagłębia Lubin do ligi wojewódzkiej (III liga) w 1970 roku. W kolejnym sezonie drużyna Zagłębia kontynuowała swoją dobrą passę i wywalczyła awans do II ligi. Sezon 1971/72 okazał się przełomowy dla klubu, gdyż po raz pierwszy w jego historii drużyna Zagłębia, w skład której wchodzili: Zdzisława Rucińska, Stanisława Janusz, Jan Nowacki, Zenon Kuśmierek, Jerzy Kurzawa, Stanisław Rożenek, uzyskała awans do I ligi (ówczesnej najwyższej klasy rozgrywek). Jak się później okazało, Zagłębie pozostało w I lidze nieprzerwanie przez kolejne 23 sezony.
Niebagatelną rolę w dalszym rozwoju lubińskiego klubu było pozyskanie Alicji Lasoty-Skrzypickiej z łódzkiego AZS, zawodniczki zaliczanej do ścisłej czołówki polskiego tenisa stołowego, ówczesnej członkini kadry narodowej, która w 1972 roku po ukończeniu studiów na Politechnice Łódzkiej, zdecydowała się kontynuować swoją karierę sportową w barwach klubowych Zagłębia Lubin.
W kolejnych sezonach ‘72-‘76 I-ligową drużynę Zagłębia Lubin reprezentowali: Alicja Lasota-Skrzypicka, Zdzisława Rucińska-Nowik, Antoni Pawlak, Waldemar Betman, Roman Kowalski, Władysław Błauciak, Mieczysław Czyżowski, Danuta Mania, Wojciech Waldowski, Adam Pade, Anna Przygoda oraz Grzegorz Kaniak.
W tym składzie klub odnotował wspaniałe sukcesy na ogólnopolskich parkietach zarówno w rozgrywkach drużynowych jak i indywidualnych. Należy tutaj wymienić:
1973 r. – złoty medal Drużynowych Mistrzostw Polski (Alicja Skrzypicka, Zdzisława Rucińska)
1974 r. – brązowy medal w rozgrywkach 1 ligi (wspólnie kobiety i mężczyźni)
1974 r. i 1975 r. – brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski (Alicja Skrzypicka, Danuta Mania)
1976 r. – srebrny medal Drużynowych Mistrzostw Polski (Anna Przygoda, Danuta Mania)
1976 r. – brązowy medal w rozgrywkach 1 ligi ( wspólnie kobiety i mężczyźni)
Od sezonu 1976/77 nastąpiła znacząca zmiana w organizacji ligowych rozgrywek tenisa stołowego w Polsce. Ustalono podział dotychczasowych reprezentacji na drużyny męskie i kobiece. Na skutek tych zmian klub Zagłębia Lubin posiadał dwie reprezentacje, które rywalizowały w rozgrywkach 1 ligi kobiet i mężczyzn. Na kolejny sukces nie trzeba było długo czekać, czego dowodem było wywalczenie brązowego medalu w rozgrywkach 1 ligi kobiet w tym sezonie w następującym składzie: Teresa Zamiela, Grażyna Mioduszewska i Anna Przygoda.
W tym samym sezonie (1976/77) do męskiego zespołu Zagłębia dołącza Jerzy Florczak, dwukrotny złoty medalista Drużynowych Mistrzostw Polski w kat. juniorów w latach 1970-72 (wraz z Grzegorzem Kaniakiem oraz Janem Ozimkiem), zwycięzca Międzynarodowych Mistrzostw Austrii w kat. juniorów w grze deblowej z Wojciechem Waldowskim (1971r.), późniejszy srebrny medalista Mistrzostw Polski w kat. seniorów w grze mieszanej (1980) i wieloletni reprezentant polskiej kadry narodowej. W tamtym okresie defensywny styl gry Jerzego Florczaka sprawiał ogromne problemy wielu czołowym zawodnikom, którzy często zaznawali gorycz porażki w pojedynkach na najwyższym szczeblu ogólnopolskich rozgrywek. Przez lata do Lubina przyjeżdżało wielu znakomitych zawodników z całej Polski, aby odbyć trening lub sparing z naszym zawodnikiem. Jego gra była nie tylko widowiskowa, ale przede wszystkim skuteczna. Gorycz porażki posmakowało wielu wybitnych zawodników, których reprezentant Zagłębia pokonał w ważnych turniejach czy meczach ligowych m.in. Andrzeja Grubbę, Leszka Kucharskiego i Stefana Dryszela.
W kolejnych latach ‘77-’79 filarami pierwszej męskiej drużyny Zagłębia Lubin oprócz Jerzego Florczaka byli: Grzegorz Kaniak, Władysław Błauciak i Antoni Pawlak. Drugi zespół, który uczestniczył w rozgrywkach trzeciej ligi występował w składzie: Artur Czerwiński, Andrzej Stępka, Tomasz Gajdamowicz, Włodzimierz Hajtko.
Przez wiele sezonów pierwsza drużyna Zagłębia była groźnym rywalem dla pozostałych drużyn ekstraklasy i zajmowała często środkowe miejsca w tabeli. Wielokrotnie próbowano wywalczyć medal Mistrzostw Polski, ale niestety nie udało się go zdobyć w latach 70-tych. Na pierwszy medal drużyny męskiej musieliśmy czekać wiele lat, bo aż do 1989 roku, kiedy w zupełnie innym składzie Zagłębie sięgnęło po brązowy medal w rozgrywkach pierwszej ligi.
TS Zagłębie Lubin / Fot. Archiwum Alicji Skrzypickiej / Mariusz Babicz