Dziś choinka jest nieodłączną częścią Bożego Narodzenia. Nikt nie wyobraża sobie świąt bez zielonego, przystrojonego drzewka. Choć gdy na przełomie XVIII i XIX wieku pojawiła się ona w Polsce, nie została życzliwie przyjęta.
Tradycja ubierania choinki narodziła się w XVI wieku w Alzacji. Szybko zwyczaj ten stał się popularny w innych regionach Europy. Do Polski choinkę sprowadzili niemieccy protestanci w okresie zaborów. Początkowo spotykana była jedynie w miastach. Pomimo początkowej nieprzychylności Kościoła, który uważał, że ten nowy zwyczaj ma pogański rodowód, świąteczna choinka wkradła się do polskich domów i mieszkań. Stopniowo wyparła praktykowany na wsiach zwyczaj wieszania pod sufitem gałęzi drzewa iglastego ozdabianej jabłkami, złoconymi orzechami, wycinankami z kolorowego papieru i słomy, tzw. podłaźniczki.
Choinka jest chrześcijańskim symbolem drzewa rajskiego. Przez swoją żywość i zieleń zachowywaną nawet w zimie stała się dla wierzących symbolem Chrystusa jako „drzewa życia”, a ozdabianie jej świecami lub lampkami symbolizuje Chrystusa – „światłość świata”.
Dawniej choinkę przyozdabiało się ciastkami, pierniczkami, orzechami, małymi, czerwonymi jabłkami, własnoręcznie wykonywanymi w czasie adwentu ozdobami z bibuły, kolorowych papierów, piórek, wydmuszek, słomy i źdźbeł traw, kłosów zbóż. Na gałązkach w wieczór wigilijny zapalano świeczki i zimne ognie. Współcześnie drzewko dekoruje się bombkami, cukierkami, papierowymi ozdobami, srebrnymi i złotymi włosami anielskimi. W większości krajów drzewko ubiera cała rodzina w dzień wigilijny. W krajach znajdujących się pod wpływem tradycji angielskiej i amerykańskiej drzewko ubiera się wcześniej.
MRT
