Neogotycki kościół parafialny p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa, tzw. mały kościół, znajduje się w pobliżu lubińskiego Rynku. Został wybudowany dla miejscowych katolików w latach 1900 – 1906. Świątynia została wzniesiona niemal w tym samym miejscu, w którym znajdowała się XV-wieczna kaplica Św. Mikołaja ufundowana przez cech lubińskich szewców. Wówczas teren ten znajdował się już za murami ówczesnego miasta, przed bramą legnicką. Po przejęciu, około 1524 roku kościoła p.w. Najświętszej Panny Marii przez protestantów, miejscowi katolicy korzystali z kaplicy zamkowej, która już od XIV wieku posiadała uprawnienia parafialne. Po zakończeniu w 1906 roku budowy nowego kościoła dla gminy katolickiej oddano go do użytku w 1908 roku. W latach 1928 – 1945 proboszczem parafii p.w. Serca Pana Jezusa był ks. Rust, który został zamordowany przez NKWD w marcu 1945 roku, w zabudowaniach seminarium ewangelickiego w Nowogrodźcu. Po wyzwoleniu Lubina w styczniu 1945 roku funkcję proboszcza dla wszystkich mieszkańców miasta pełnił ks.Otto Mobius. Pierwszym polskim proboszczem został od lutego 1946 roku ojciec Julian Białek z zakonu franciszkanów, który przybył do Lubina z Krakowa. Swego rodzaju osobliwością jest fakt, iż w pierwszej pasterce bożonarodzeniowej w wyzwolonym Lubinie (24/25.12.1945 roku) wzięli udział osadnicy przybyli z różnych rejonów Polski oraz pozostali w mieście niemieccy ewangelicy. Wszyscy zgodnie śpiewali kolędę Święta Noc – Heilige Nacht (oczywiście w swoich językach narodowych).
Obecnie świątynia jest budowlą murowaną z cegły na rzucie prostokąta, jednonawową z węższym, wyodrębnionym i trójbocznie zakończonym prezbiterium, do którego od strony północno – zachodniej dobudowana jest dość obszerna, prostokątna zakrystia. Ściany części nawowej wzmocnione są przyporami (oszkarpowane). Portal wejścia głównego i okna części nawowej o wykroju ostrołukowym rozmieszczone parami, po trzy pary w ścianach północno – zachodniej i południowo – wschodniej. W fasadzie głównej (północno – wschodniej) od poziomu kalenicy wznosi się wieża dzwonnicy przykryta dachem typu śląskiego z kaleniczką, którego szczyty wykończone są ozdobnymi sterczynami. Całość dzwonnicy zwieńczona jest sygnaturką z ciekawym, blaszanym hełmem. Dachy części nawowej dwupołaciowe, kryte dachówką ceramiczną. Wnętrza świątyni nie posiadają zabytkowego wystroju i są wyposażone dość skromnie.