Zgodnie z obowiązującymi przepisami, producent ma prawo do umieszczania na etykiecie dowolnych deklaracji dotyczących cech lub właściwości produktu. Najczęściej stosowane dotyczą ogólnych cech produktu („naturalny”, „świeży”, „czysty”), właściwości żywieniowych („z niską zawartością tłuszczu”), sposobu wytwarzania („domowy”, „swojski”, „tradycyjny”) i pochodzenia geograficznego („produkt polski”, „produkt z Mazur”).
Jedynym ograniczeniem, jakie ustanawiają przepisy prawa w odniesieniu do tego typu deklaracji, jest ogólny wymóg, aby oznakowanie artykułu rolno-spożywczego nie wprowadzało w błąd nabywcy, co do tożsamości tego artykułu (jego rodzaju, właściwości, składu, ilości, trwałości, pochodzenia oraz sposobu produkcji).
Przykładem dobrowolnych deklaracji i informacji znajdujących się na etykietach jest kod kreskowy i marka produktu.
Kod kreskowy jest międzynarodowym systemem kodowania produktów, pozwalającym na bezbłędną identyfikację produktu, ułatwia też prace związane ze sprzedażą. Kod kreskowy składa się z 13 cyfr:
– dwie pierwsze cyfry informują, z którego kraju pochodzi produkt(dla Polski jest to 59),
– pięć następnych cyfr identyfikuje zakład produkcyjny i producenta,
– pięć kolejnych cyfr odnosi się do konkretnego wytwórcy i konkretnego produktu,
– cyfra końcowa jest tzw. cyfrą kontrolną, służącą do wyeliminowania błędów podczas optycznego odczytywania, w przypadku kodu wydrukowanego niewystarczająco widocznie.
Marka produktu pojawia się niemal na wszystkich etykietach, jako element identyfikujący producenta. Producent, poprzez wyeksponowanie swojej marki na produkcie, deklaruje odpowiedzialność za produkt znajdujący się na rynku.