Na etykietach produktów żywnościowych możemy spotkać się z dwoma rodzajami oznaczeń dotyczących czasowej przydatności danego produktu. Pierwszy z nich to data minimalnej trwałości, drugim jest termin przydatności do spożycia.
Data minimalnej trwałości mówi nam, do kiedy dany produkt zachowuje pełne właściwości fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne i organoleptyczne. Znakuje się nią wszystkie tzw. trwałe środki spożywcze, np. wyroby cukiernicze, przetwory warzywne i owocowe pasteryzowane, ale również dietetyczne środki spożywcze i suplementy diety.
Jeżeli na opakowaniu znajduje się napis: Najlepiej spożyć przed… to jest to właśnie data minimalnej trwałości. I lepiej nie spożywać produktu po tej dacie – może zmienić zapach, konsystencję, nie ma też pewności, czy nie będzie szkodliwy dla zdrowia, bowiem producenci często maksymalnie wydłużają podawane na etykiecie terminy).
Sposób oznaczenia daty minimalnej zależy od trwałości środka spożywczego. Zasada jest taka, że podaje się w kolejności najpierw dzień, potem miesiąc i rok (w przypadku żywności o trwałości nieprzekraczającej trzech miesięcy można podać jedynie dzień i miesiąc; w przypadku trwałości od 3 do 18 miesięcy – można podać jedynie miesiąc i rok, zaś Przyn trwałości powyżej 18 miesięcy można podać jedynie rok).
Natomiast termin przydatności do spożycia to termin, po upływie którego środek spożywczy nie może zostać skonsumowany. Termin ten jest stosowany do oznaczenia produktów nietrwałych, łatwo psujących się, np. wędzonych ryb, gotowych do spożycia sałatek. Termin przydatności do spożycia na opakowaniu określa napis: Należy spożyć do.. Podaje w kolejności dzień, miesiąc i rok.
Pamiętajmy, że produkt będzie się nadawał do spożycia – niezależnie od wskazanych terminów – jeżeli, oczywiście, będzie prawidłowowo przechowywany i transportowany.
Powiatowy Rzecznik Konsumentów
Wiesława Sulima