Najpierw film „Na granicy”, a później także „Listy do M. 2”, „Kamper”, „Hel” i „Planeta singli” będzie można obejrzeć w grudniu w cyklu Kultura Dostępna w lubińskim kinie Helios.
W ramach programu Kultura Dostępna, w każdy czwartek o godzinie 18 w lubińskim kinie Helios można obejrzeć cenione przez krytyków i nagradzane na międzynarodowych festiwalach filmy polskiej produkcji. Bilet na seans zawsze kosztuje 10 zł.
W najbliższy czwartek, czyli 1 grudnia, wyświetlony zostanie film „Na granicy”. Występują w nim między innymi Marcin Dorociński i Andrzej Chyra. Jest to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia ojca i dwóch synów, którzy przyjeżdżają w Bieszczady, aby ułożyć sobie relacje po niedawnej rodzinnej tragedii. Tajemniczy nieznajomy, pojawiający się w odciętej od cywilizacji górskiej bazie, wciąga bohaterów w mroczny i niebezpieczny świat przestępczego pogranicza. Aby przetrwać, bracia będą zmuszeni do odrobienia trudnej lekcji dojrzałości.
Szczegóły na temat cyklu Kultura Dostępna można znaleźć na stronie www.helios.pl.
Poniżej recenzja filmu „Na granicy” Łukasza Maciejewskiego.
Wojciech Kasperski dał się dotąd poznać przede wszystkim jako autor doskonałych filmów dokumentalnych z jednym arcydziełem na koncie – przejmującymi „Nasionami”. „Na granicy” to od dawna wyczekiwany debiut fabularny młodego reżysera.
Scenariusz bazuje na dosyć typowym rozłożeniu akcentów dramaturgicznych. Tytułowa „granica” oznacza miejsce na końcu świata, z dala od cywilizacji. Do bieszczadzkiej chaty, z nie do końca wyjaśnionych powodów, trafia trójka mężczyzn – ojciec (w tej roli Andrzej Chyra) i dwóch synów. Panowie dają się wywieść w pole demonicznemu nieznajomemu (chyba najsłabsza od lat rola filmowa Marcina Dorocińskiego).
Dwuznaczny film. Fascynujący i irytujący jednocześnie. Nie do końca przekonuje jako thriller, ale równocześnie w kilku momentach obezwładnia wręcz świetnie stopniowaną atmosferą. Dzięki sugestywności obrazu (zdjęcia Łukasza Żala), o wiele ważniejszej niż plot fabularny i histeryczne aktorstwo, znalazłem się w świecie, który znałem dotąd z literatury. Oto dżuma pogranicza, wnętrze „jądra ciemności”, ale wcale nie z Josepha Conrada, tylko ze Stachury wiecznie żywego, z jego upitym znerwicowanym wierszem, z zakrwawioną siekierą, albo z „Bazy Sokołowskiej” Marka Hłaski, z „pierwszymi krokami w chmurach”, narażonymi zawsze na śmiertelne skoki w przepaść.
Kasperski tym pierwszym filmem pokazał swój artystyczny temperament. Wiemy już, że w przyszłości będzie na pewno potrzebował lepszego scenariusza, powinien też uważniej pracować z aktorami, ale tak czy inaczej polskiemu kinu przybyła kolejna indywidualność. Reżyser, który potrafi grać nastrojem, wie co to jest filmowy rytm i jak budować atmosferę. Tylko boi się jeszcze ciszy, kokietuje wątpliwymi atrakcjami w rodzaju gonitwy z siekierą czy aktorską szarżą Dorocińskiego. A przede wszystkim nie ma zaufania do siebie samego.
Ale „Na granicy” to dopiero początek, wierzę że reżyser wyciągnie z tego trudnego doświadczenia wnioski, i z każdym kolejnym tytułem będzie przekraczał kolejne ograniczenia. Marek Hłasko, swoisty patron „Na granicy”, w noweli „Opowiem wam o Esther”, notował: „I zawsze koniec jest taki sam jak początek, i to wszystko, co dzieje się przez cały czas dzieje się pomiędzy bólem dwojga ludzi, i zaczyna się bólem, i kończy się bólem”. Kasperski udowodnił w dokumentach, że potrafi fotografować ból czyli wszystko. Nie ma potrzeby zagłuszania bólu krzykiem.
Łukasz Maciejewski